بهشت در روی زمین
مسجد النبی (ص)؛ بهشت در روی زمین
خدایا شکرت! بالاخره به مسجد النبی (ص) رسیدم! حال عجیب و غیر قابل توصیفی است. مسجد النبی خیلی بزرگه و از درب 26 تا ورودی برادران به قسمت مسقف مسجد (مانند شبستان مسجد های خودمان) یکی دو دقیقه راه بود. با اینکه آفتاب با شدت می تابید اما انگار گرمایش اذیت کننده نبود؛ سرعت قدم هایمان تندتر شد و خیلی زود وارد قسمت مسقف مسجد شدیم. لازم به ذکر است که همین قسمت مسقف مسجد هم خیلی بزرگه.
وارد مسجد که شدیم به محض پیدا کردن یه راهرو بدون فرش بطوری که مزاحم عبور ومرور نشوم نماز های ظهر و عصرم را خواندم و بلافاصله به نیابت از همه ی ملتمسین دعا و برای پدر و مادر و سایر نزدیکان نماز خواندم. این سفارش دیگران به دعا و یاد کردن مثل یک بار بزرگ روی دوشم بود و با خودم قرار گذاشته بودم به محض رسیده به مسجد دینم رو نسبت به همه ی ملتمسین دعا ادا کنم. از این کار که فارغ شدم تازه شروع کردم به دیدن اطراف: مسجد و مردم و .... .
متاسفانه به خاطر محدودیت زمان در اصفهان روحانی کاروان حاج آقا ابراهیمی (امام جمعه آبادان) فرصت نکرده بود قسمت های مختلف مسجد رو برامون تشریح کنه و من از وضعیت مسجد خیلی مطلع نبودم. دلم می تپید برای زیارت حضرت رسول (ص). متاسفانه هیچ تابلوی راهنمایی هم (به سبک حرم امام رضا (ع) و یا حتی حرم حضرت معصومه (س)) وجود نداشت که بدونم مدفن حضرت رسول اکرم (ص) کجاست. از جابلند شدم به منظور پیدا کردن مسیر حرکت کردم. قسمتهای مختلف مسجد برای کنترل حرکت مردم و همچنین جداکردن محل نماز خانمها و آقایان با پرده های ضخیم پلاستیکی جدا و مسیر بندی می شد و این مسیر بندی و جدا سازی بسته به زمان نماز و ... تغییر هم می کرد و همین امر کارم را مشکل می کرد. بالاخره مسیر را پیدا کردم . (گرچه روز بعد دیدم پیدا کردن مسیر چقدر آسانه!!!!).
دست و پایم رو گم کرده بودم و اشک از چشمانم سرازیر بود باورش برام شخت بود حس مبهمی تمام وجودم را گرفته بود. داشتم به سمت بهترین و برترین مخلوقات خدا قدم برمی داشتم. باورتان می شود بهترین موجودات عالم.
